Być może pytanie to jest istotą kreowania okazji przedsiębiorczych w życiu. Czy ktoś nam to jednak powiedział np. w szkole? Czy ktoś nas notorycznie pytał: co czujesz na temat przyszłości? Co widzimy oczyma wyobraźni?
A co rodzi się w sercu, gdy myślimy o przyszłości? Nikt poza nami, de facto, nie jest w stanie odpowiedzieć na te pytania, tak by odpowiedzi na nie… służyły nam!
Nie mam pewności, czy to ostatnie zdanie dociera do czytelnika… kłopot jaki widzę na co dzień jest już tak powszechny, że „trudno-dyskusyjny”. Ludzie uprawiają hazard życiowy, robią zakłady na samych siebie, a gdy nie wychodzi
– co stanowi już pewnego rodzaju normę dobrych rad całego szeregu starszych krewnych lub znajomych – to w poczuciu bycia ofiarą obwieszczają, że: to życie jest niesprawiedliwe, a ludzie to wilki. Wiemy z terapii uzależnień, że hazard naprawdę uzależnia. Do tego kłamstwo uspokaja, uprzednio wymaga ofiary z naszej wiary, zaś prawda sprawia ból i… niedowierzanie. Prawda łamie urojenia, obnaża uzależnienia, fałsz i… hazard. To ciekawe zjawisko i warto się zastanowić, co jest tego przeciwieństwem tego ostatniego? Co jest przeciwieństwem gry hazardowej jaką uprawiamy w życiu? Jednak najpierw zadajmy sobie jeszcze jedno pytanie:
Czemu służą cuda i kryjówki…?
Spójrzmy na mity i legendy. Tzw. skarby były zawsze schowane w jakiejś kryjówce, skrytce lub odległej krainie cudów. Zazwyczaj oddzielonej od bohatera i jego świata zestawem unikalnych potworów, pokrętnych koszmarów oraz demonów wszelkiej maści. Joseph Campbell m.i. w książce „Potęga Mitu” wskazał na monomit, który jest pierwowzorem wszystkich historii, nazwał go Wędrówką Bohatera. To cenne i wartościowe zagadnienie, gdyż stawia nas przed kilkoma pytaniami, na które odpowiedzi kryją się w nas samych, a nie w świecie zewnętrznym. Płynącej z nich wiedzy na nasz temat, nie radzę zastępować wiarą, bądź urojeniem (nawet gdy przychodzi ubrane w szaty pozytywnego myślenia – te przydaje się w innych momentach), na co zwracają nam uwagę foremki wniosków całego szeregu mitów:
1. Co chcę ukryć przed światem?
2. Od czego uciekam?
3. Po co – nie widzę cudów – tu i teraz?
4. Czym siebie uwodzę? A jak innych?
Jonasz Kofta zauważył, by: „Rzec durniowi, że jest durniem. Nawet gdy asekuruje się odgórnie”. Zatem jak powyższe pytania zada sobie – rzeczony dureń?
Każdy z nas miewał chwilę słabości w życiu, więc rolę durnia mniemam, że znamy dobrze… z tzw. autopsji. Jako starszy dureń, postawiłbym te „pytania na durnia” tak:
Ad. 1 W jakiej dziedzinie chcę zostać przedsiębiorcą albo milionerem?
Ad. 2 Jaką mam wizję siebie i swoich celów?
Ad. 3 Moje marzenia i który milioner jest dla mnie przykładem realizacji swoich marzeń?
Ad. 4 Moja motywacja i jak zarazić innych moją motywacją?
W następującym cyklu moich felietonów, będę chciał przemycić wiedzę o uważności. To kwestia intrygująca decydentów, przedsiębiorców, ale i rodziców. W ostatniej książce „Na okruchach uważności…” proponujemy następującą definicję: wrażliwe zatrzymanie nad właściwą niejasnością…
Czy widzisz niejasności pomiędzy tymi dwoma grupami pytań? Zatrzymaj się nad każdą z nich. Poobcuj z nią trochę. Nie spiesz się… obserwuj spokojnie, uważnie. Zadawaj pytania, poczekaj świadomie na kolejne odpowiedzi wnętrza. Nie bierz pierwszej lepszej.
A kryjówki, skrytki i cuda zaczną się powoli wyłaniać z tej mgły, czy raczej oparów absurdu i życiowego hazardu….
Do zrozumienia, co jest przeciwieństwem życiowego hazardu potrzebna jest nam wiedza nieoczywista oraz edukacja w zakresie przenikliwego myślenia. Zapraszam do kolejnego odcinka, jednak uprzednio chciałem uczulić na słowa Marka Twaina, który nigdy nie pozwolił szkole stanąć na drodze jego edukacji. Soczystą ripostą na powyższą myśl, mogłyby być słowa Camusa o tych, którzy tak lekceważąco mówią o bezużyteczności publicznej edukacji, a jednocześnie sami najbardziej z niej skorzystali…
Felieton ukazał się w magazynie Businessman.pl (październik 2015).